Inhoudsopgave:
Veel chemische verbindingen worden veel gebruikt als plant- of andere bescherming voor de landbouwproductie tegen ongedierte. Sommige worden kunstmatig verkregen, andere worden in natuurlijke staat in de natuur gevonden. Een van deze verbindingen is oxaalzuur. Het heeft een brede toepassing, goed bekend bij mensen die betrokken zijn bij de landbouw. Wat valt er te leren over dit type beschermende stof?
Wat is oxaalzuur?
Dit zuur wordt ook ethaandizuur genoemd en is een chemische verbinding van het organische type. De kristallisatie vindt plaats in waterige oplossing als grote kleurloze prismavormige kristallen. Ze bevatten 2 moleculen water. Het kan worden opgelost in water en ethanol als oplosmiddelen en ether is een zwak oplosmiddel.
Wanneer oxaalzuur wordt verwarmd met glycerine, ontstaat mierenzuur, het eenvoudigste carbonzuur met een verscheidenheid aan toepassingen.
Bereiding van oxaalzuur
Oxaalzuur komt vrij voor in de bladeren van bepaalde planten zoals rode biet, zuring, carambola en in de vorm van kaliumhydrogeenoxalaat in zuring en rabarber.
Kalium- en ammoniumoxalaat kunnen in water oplossen, maar calciumoxalaat niet. In industriële omstandigheden wordt het verkregen door watervrij natriumhydroxide en koolmonoxide te verhitten, dat in een autoclaaf moet worden geplaatst om een temperatuur van 160-200°C te bereiken. De verbinding die ontstaat is natriumoxalaat.
Oxaalzuur komt dan vrij door reactie met zwavelzuur, wat geen moeilijk proces is.
De eerste synthese van oxaalzuur werd uitgevoerd in 1824 en 1828 door Friedrich Wöhler, die de eerste syntheses uitvoerde van organische uit anorganische verbindingen (oxaalzuur uit dicyanaat en ureum uit ammoniumcyanaat).
Het als resultaat van de experimenten verkregen oxaalzuur is een vaste stof die oplosbaar is in water. Het is giftig.
Het wordt in de bijenteelt gebruikt als bestrijdingsmiddel.
Werking van oxaalzuur
Oxaalzuur is een stof in planten, die helpt bij de opname van andere stoffen door het menselijk lichaam. Als het in grotere hoeveelheden is, remt het ze.
Als er oxaalzuur in voedingsproducten zit, is het effect nogal schadelijk, deze producten worden niet aanbevolen voor bepaalde ziekten.
Het oxaalzuur in bladgroenten is de reden dat ze worden vermeden door patiënten met een nierziekte. Het gehalte aan oxaalzuur is het hoogst in zuring.. Sommige peulvruchten bevatten veel oxaalzuur. Spinazie bevat oxaalzuur en daarom wordt bij het koken het eerste water weggegooid, zoals bij bonen gebeurt bij het koken, maar hier is het doel anders.
Oxaalzuur is niet geschikt voor mensen met nieraandoeningen en voor kleine kinderen vanwege het risico op steenvorming.
Deze stof is ook te vinden in vijgen. Daarom kunnen vijgen ook jichtpatiënten schaden vanwege het gehalte aan oxaalzuur. Daarom worden ze ook niet aanbevolen voor zand en stenen in de nieren en urinewegen.
De Europese blauwe pruim bevat oxaalzuur, dat de opname van calcium onderdrukt en de stofwisseling bij nierpatiënten belast. Deze vrucht wordt ook vermeden door mensen met nier- en leveraandoeningen. Het is niet giftig voor gezonde mensen, maar bij langdurig gebruik kan het ingenomen oxaalzuur het totale niveau van geabsorbeerd calcium tijdens de consumptieperiode verlagen, dus er zijn enkele normen voor consumptie.
Dieetvoeding voor patiënten met oxalaatstenen is vergelijkbaar met die voor uraatstenen. En hier hebben we een verschuiving van de urine- en bloedreactie in een zure richting en daarom moet alkalisch voedsel worden geconsumeerd.
Vooral aardappelen worden aanbevolen, die dragers zijn van alkaliën en vooral vanwege hun hoge kaliumgehalte. Druiven, sinaasappels, citroenen zijn ook rijk aan kaliumzouten. Voor een snellere afgifte van oxaalzuur uit het lichaam worden de volgende groenten en fruit gegeven: wortelen, verse kool, aardbeien, appels, kweeperen, kornoeljes, kruisbessen, peterseliewortels, selderij, peer, afkooksel van de schil van een aantal vruchten.
Oxaalzuur in wijn komt voornamelijk voor in de vorm van kalium-, natrium- en calciumzouten en ook in kleine hoeveelheden als zure ethylester. Het is niet schadelijk als alcohol met mate wordt geconsumeerd.
Oxaalzuur in de vorm van fijn kristallijn poeder wordt ook in het dagelijks leven gebruikt. Het wordt gebruikt voor het polijsten van lichte knikkers, die moeilijk glanzend worden. Bovendien werkt het goed om metalen oppervlakken te reinigen van roest.
De verroeste gebieden worden eerst ontdaan van de losse roest laag aan het oppervlak en vervolgens ingesmeerd met een waterige oplossing van oxaalzuur in een verhouding van 1:1 tot 1:5, afhankelijk van de mate van roest. De besmeurde gebieden worden 10-20 minuten met rust gelaten, totdat een grijs oppervlak is verkregen, dat meerdere keren met gekookt water wordt gewassen en met een droge doek wordt gedroogd.
Toepassing van oxaalzuur
De belangrijkste toepassing van oxaalzuur als bescherming is in de bijenteelt tegen varroatose bij bijen. De ziekte wordt veroorzaakt door mijten die bijenkolonies aanvallen en bijenkorven vernietigen. Daarom is het noodzakelijk om elke bijenkast zowel in het voorjaar als in het najaar te behandelen tegen deze ziekte en dit gebeurt met oxaalzuur. Het is vooral effectief als er nog geen eieren in de kast zitten. Dit preparaat wordt slechts één keer in één generatie bijen gebruikt.
Het product oxalis wordt gebruikt als beschermingsmiddel. De componenten, voornamelijk oxaalzuur, ontsluiten het natuurlijke instinct van de bijen om zich te ontdoen van mijten. Door ze te verwijderen, wordt het gevaar weggenomen, zonder gevolgen voor de eieren en de bijenkoningin.
Zowel een enkele of dubbele behandeling met instillatie van het preparaat, als het plaatsen van langwerkende strips, kan worden toegepast. De strips zijn doordrenkt met een mengsel van glycerine en oxaalzuur. Het hebben van 3 tot 8 strips in elke kast is een uitstekende bescherming omdat de strips 40-60 dagen meegaan. Dit maakt de tape actief en effectief, zelfs in de aanwezigheid van eieren.
De rol van oxaalzuur is als medicijn tegen varroatose, wat zeker de populatie van de varroamijt, een ernstige bijenplaag, vermindert, maar ook voorkomt oxaalzuur het uitzwermen van bijen en het verlies van productieve bijen.
Mogelijke reacties bij gebruik van oxaalzuur
Oxaalzuur bij de behandeling tegen varroatose wordt in twee varianten gebruikt:
- Besproeien van de bijen met een 3.5% waterige oplossing;
- Met dampen van oxaalzuur bij verhitting.
Het is noodzakelijk om alle beschermende maatregelen te nemen bij het werken met het preparaat. De bijenkorf moet vooraf worden gerookt en de bovenste tralies van de bijenkast moeten gesloten zijn.
Het zuur is niet veilig voor de imker of de behandelde kasten. Er moet rekening worden gehouden met het risico van resistentie van de mijt tegen het preparaat en de behandelingen moeten nauwkeurig worden uitgevoerd. Vanwege het gevaar voor de mens moet het gebruik ervan zeer verantwoord en met voorafgaande informatie gebeuren, evenals met een nauwkeurige dosering. Het gebruik van beschermingsmiddelen is verplicht.
