Volgens historici werd gist voor het eerst gebruikt als rijsmiddel in het oude Egypte of Rome. Sindsdien is het alleen geëvolueerd qua uiterlijk en manier van industriële productie, maar niet qua samenstelling.
De verse of droge gist die je in de winkel koopt, is gemaakt van industrieel gekweekte gist die wordt gekweekt in een vloeibare voedingsbodem. Geconcentreerde gisten van de soort Saccharomyces cerevisiae worden in melasse verdund met water gedaan. Vanwege de hoge zuurgraad van melasse worden gechloreerde kalk en zwavelzuur toegevoegd.
In feite is de verse gist waar aanhangers van gezond eten heel vaak de voorkeur aan geven bij het kneden van brood dezelfde als de gist die wordt gebruikt bij massaproductie.
Het verschil tussen de twee is dat de gist voornamelijk bestaat uit wilde gist van de soort Saccharomyces cerevisiae, die echter kan worden verward met andere potentieel gevaarlijke micro-organismen en niet kan vertrouwen op een veilige rijzing van het deeg.
Van oorsprong kan gist hop, kikkererwten of peulvruchten zijn.
