Zonnebloemen werden voor het eerst verbouwd in de steppen van Noord-Amerika, tussen de westkust van het huidige Peru en centraal Mexico.
In Europa werd de plant in 1510 geïmporteerd als sierplant in de botanische tuin van Madrid. Als olieproducerend gewas werd hij voor het eerst gebruikt in Rusland aan het begin van de 19e eeuw.
Dit eenjarige gewas wordt voornamelijk geteeld vanwege de vetrijke zaden. Het is het op twee na grootste gewas waarvan olie van de zaden gemaakt wordt ter wereld, na sojabonen en koolzaad. Er zijn meer dan 100 soorten zonnebloemen, waarvan de meeste in het wild groeien.
Er zijn slechts twee gecultiveerde planten: de gecultiveerde zonnebloem Helianthus annuus L. en de artisjok van Jeruzalem, ook wel aardpeer - Helianthus tuberosus L genoemd.
Zonnebloempitten roosteren vermindert hun gezondheidsvoordelen aanzienlijk, maar maakt ze aan de andere kant onbeschrijflijk lekker. Sommige mensen kunnen niet meer stoppen als ze eenmaal beginnen met schillen en eten.
Het roosteren van de zaden is extreem eenvoudig. Het enige lastige moment is tijdens het eigenlijke braden, omdat ze kunnen verbranden. De zaden worden in een schaal uitgespreid en bestrooid met water, bloem en zout.
De bloem wordt toegevoegd om het zout er gemakkelijker aan te laten kleven, maar het is niet nodig. Ze worden vervolgens geroosterd en regelmatig geroerd.
De zaden kunnen worden geroosterd en besprenkeld met alleen water om de toename van calorieën te voorkomen. In 100 g geroosterde zonnebloempitten zonder zout en olie zit 582 kcal, terwijl in geroosterde zonnebloempitten met zout en toegevoegde olie 592 kcal zit.
Rauwe en gedroogde zonnebloempitten moeten vóór gebruik in de koelkast worden bewaard, anders worden ze een aantal dagen ranzig.
Gedroogd of rauw, de zaden zijn een geschikte aanvulling op salades, pappen en diverse groentemixen. Daar staat tegenover dat zonnebloemspruiten weer geschikt zijn voor salades, gestoofde groentegerechten en als bijgerecht bij vis.
